ayna

ben gerçeği kaybettim. kayıp oldu belki.. o ünlü düşmesi olayından bir o kadar yoksun..

birsen tezer çalıyor. telefon omzum ve kulağım arasında. kapadıktan sonra ufak bir gözyaşı.. sesini duyunca anlıyor insan. neler k..   yazamadım işte. şimdi iyi miyim, bilmiyorum. boğazımda bir düğüm. şarkıdan olsa gerek.. suçlu hissediyorum dedim. aslında orada ne dediğimin önemi yoktu. sövsen de sevsen de sesini duydum ya. bak gene yanıyor göz kapaklarım. yanayım sesinin yokluğuna. öpüşüne,dokunuşuna değil. hatta sevişine değil. sevişmelere değil. sesinin yokluğuna yanayım.

öpme beni..
sevme..
dokunma..
sarılma..

düşünme bile.

tek istediğim, suçlama beni. en iyi sen bilirsin beni. mimiklerimin sitemlerini,sevişlerini. yoksa bilmez misin? şarkyı değiştirdim. aşk bu değil çalıyordu, bilsen'i açtım şimdi. bunları görme tamam mı? bülent ortaçgil diyor ya, ben bunları kimseye anlatmadım, kendimle bile konuşmadım. öyle bir şey. her gün anlatıp durduğum.. hoş, susamıyorum.. aynı şeyler geveleniyor ağzımın içinde. kimseden bir şey umduğumdan değil.

suç?

dediğin gibi.. çok zorladık..

zoruma giden de bu ya işte. bu hale geleceğimizi bilsem başlar mıydım hiç? biz'i böyle kaybedeceğimi bilsem..

bilsen..